Foster zijn
Het verhaal van fosters voor de straathonden van Lesbos
Fosters: Paul en Mieke
Hoi wij zijn Paul en Mieke. Wij wonen in Enschede en zijn fosters voor de straathonden van Lesbos.
Zal ons even voorstellen. Paul,62 jaar. Taxichauffeur en ik Mieke 67 jaar en gepensioneerd. Wij hebben zelf twee honden. Bordercollie Toyah van 11 en Spikkel van Lesbos van 3 jaar. Ook hebben wij 2 katten Aka en Ryo.
10 jaar geleden zijn wij begonnen met opvangen van hondjes. Eerst vanuit Nederland. We hebben 3 nesten grootgebracht vanaf de geboorte waarvan de moeder was overleden of een moeder die de pups niet accepteerde.
Daarna een tijdje opgevangen voor een andere instantie op lesbos. Vijf jaar geleden zijn we in contact gekomen met Gonda. Hier hadden we meteen een fijn gevoel bij en zijn we fosters geworden. We hebben al heel wat hondjes opgevangen met veel plezier en ook geplaatst. Ook verdriet gekend als blijkt dat een hondje ziek wordt en overlijdt. Hoe kort ze ook bij je zijn. Je krijgt een band.
Maar gelukkig gaat het meestal goed en zie je mensen bij je binnenkomen en zo blij met hun hondje de deur uitgaan. We houden ook altijd contact en adoptanten kunnen altijd met vragen bij ons terecht.
Zelf ben ik in corona tijd naar Lesbos gevlogen met een vriendin om kennis te maken met Eva waar veel van onze hondjes in opvang zitten. Daar leerde ik onze Spikkel kennen die op mijn schoot kwam zitten en de rest is historie, de week erna woonde ze bij ons. We zijn inmiddels ook verliefd geworden op het eiland Lesbos. Waar we een aantal vakanties hebben doorgebracht en kennis hebben gemaakt met Olga en Thekla. Onmisbaar voor de diertjes op Lesbos.
Men vraagt wel eens: Als je een hondje opvangt kan je toch geen afscheid nemen. Ons antwoord is altijd als wij een goed huisje vinden zijn we blij en hebben we weer plaats voor de volgende. Tuurlijk gaan er hondjes diep in je hart zitten. Als ze heel angstig binnen komen en je alle zeilen moet bijzetten om vertrouwen te winnen en als dat dan lukt met behulp van Toyah en Spikkel is dat een geweldige ervaring.
Al met al hebben wij geen seconde spijt dat we fosters zijn geworden. Ondanks gebroken nachten. Slapen op de bank en dan hebben we t nog niet over het dweilen, want ook zindelijk maken hoort erbij. Maar we doen het met liefde want deze hondjes verdienen een goed leven met veel liefde.
Straathonden van lesbos maakt dit mogelijk. Fosters zijn altijd nodig net zoals vlluchtbegeleiders. Zonder is het niet mogelijk om Gonda te helpen met haar stichting.
We hopen dit nog lang vol te houden, in de afgelopen 10 jaar hebben wij zo’n 140 hondjes opgevangen en als t aan ons ligt gaan dat er zeker meer worden.
Paul & Mieke